محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب(ع) ، امام پنجم(ع) از ائمه اثنا عشر(ع) و یکی از چهارده معصوم(ع) ، مکنّا به ابو جعفر و ملقب به باقر.
آن حضرت از سوی پدر نوۀ امام حسین(ع) و از سوی مادر نوۀ امام حسن(ع) است. مادرش فاطمه مکنّا به امّ عبد اللّه بانویی جلیل القدر بود. از این رو در مورد امام محمد باقر(ع) گفته اند او علویی بود که از دوی سوی علوی بود و فاطمی بود که از دو سوی فاطمی بود. [1]
بنابر قول مشهور در روز جمعه اول ماه رجب سال 57 هجری در شهر مدینه متولد شد [2] و در هفتم ذیحجه سال 114 هجری به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد. [3] چهار سال از حیات جدّ خود امام حسین(ع) و 37 سال از زندگی پدرش خود امام سجاد(ع) را درک کرد، مدت عمرش 57 سال و مدت امامتش 19 یا 20 سال بود. دوران زندگی اش با حکومت ده تن از خلفای اموی-از معاویة بن ابی سفیان تا هشام بن عبد الملک -و ایام امامتش با حکومت پنج تن از ایشان: ولید بن عبد الملک، سلیمان بن عبد الملک، عمر بن عبد العزیز، یزید بن عبد الملک و هشام بن عبد الملک مقارن بود.
دوران زندگی امام بیشتر در شهر مدینه و به نشر معارف دینی و ارشاد شیعیان و تربیت شاگردان گذشت. به روایت کلینی یک بار در دوران هشام بن عبد الملک، آن حضرت و فرزندش امام جعفر صادق (ع) از مدینه به شام احضار شدند. [4] یک بار نیز به دعوت عمر بن عبد العزیز به منظور رایزنی برخی مسائل به شام رفت. [5]
ادامه مطلب
درباره این سایت